Σάββατο 17 Μαΐου 2014

Αφιέρωμα στην επέτειο των 150 χρόνων από την Ενωση



21 Μαΐου 1864
Ή μέρα που τα Επτάνησα παραδόθηκαν  από τον Λόρδο Αρμοστή  Συνταγματάρχη Σέρ Ερρίκο Στόρκς στον αντιπρόσωπο του Βασιλιά Γεωργίου και πληρεξούσιο στην εθνοσυνέλευση, Θρασύβουλο Ζαΐμη, για να μπεί τέλος στην  Αγγλοκρατία, την τυραννία,  την υποδούλωση.
21 Μαΐου 2014
Σήμερα, 150 χρόνια μετά, δεν ξεχνάμε τους αγώνες, τις θυσίες του Επτανησιακού λαού και τιμούμε τους πρωτεργάτες, τους αγωνιστές, τους μάρτυρες που έδωσαν την ζωή και το είναι τους για τον ιερό αυτό σκοπό.
Η συμβολή μας στους εορτασμούς, είναι το ποίημα “τραγούδι των εφτά νησιών” του Κωστή Παλαμά, που έγραψε για την τεσσαρακοστή επέτειο της Ένωσης και το αφιερώνουμε σε κάθε έναν που έχει μέσα στην καρδιά του τα Εφτάνησα.  

Από την Κέρκυρα, όνειρο μεσ’ στη χαρά του Μάη,
ως τον Καβομαλιά,
Σκιάχτρο στα Κύθηρα μπροστά, κάθε κορφή γελάει,
Και κάθε ακρογιαλιά.

Λάμπεις, Ιόνιο πέλαγο, σα νάσαι από διαμάντια∙
Μια ορμή πάντα οδηγεί
Σα χάϊδια απ’ την Ελλάδα σου τα κύματά σου αγνάντια,
Ως του Ιταλού τη γη.

Και μεσ’ από το πέλαγο τα Εφτάνησα χαράζουν
Πλασμένα απ’ τον αφρό,
Και υψώνονται και πλέκονται σεμνά, κι αναγαλλιάζουν,
Και στήσανε χορό.

Κι η εφτάδιπλη ομορφάδα τους εφτάφωτη είναι πούλια∙
Γύρω υποταχτικούς
Έχουν τους χρυσοδέλφινες και τα θαλασσοπούλια
Κ’ ένα τραγούδι ακούς :

Σαράντα χρόνια πέρασαν∙ ω Μάννα μας, η αγκάλη
Του ξένου είναι βραχνάς.
Αίμα για σένα χύσαμε και γίνηκε κοράλλι
Για σένα∙ μην ξεχνάς.

Του κάκου ο ξένος με λογής δολώματα και βρόχια
Και μάγια μας τραβά∙
Από της γης τους θησαυρούς, Μάννα, η δική σου φτώχια
Στοιχίζει πιο ακριβά.

Παρά του ξένου φόρεμα κι αρχοντικό στεφάνι
Με λάμψη περισσή,
Κάλλιο, ω Μητέρα, να είμαστε σαν τα χορτάρια, φτάνει
Να μας πατάς εσύ !

“Εμείς το πίνουμε το φως απ’ τα δικά σου μάτια
Που ειν’ ήλιος της αυγής.
Και του κορμιού σου τάχραντου ταχώριστα κομμάτια,
Μητέρα, είμαστ’ εμείς”.

Ζάκυνθο, χαίρε, ολόανθη, Κεφαλλονιά, δουλεύτρα,
Ω Κύθηρα, ω Παξοί,
Κ’ εσύ του νου και της καρδιάς, ω Κέρκυρα, μαγεύτρα,
Και Ιθάκη εσύ ακουστή !

Χαίρε κ’ εσύ της Ρούμελης γειτόνισσα, ω Λευκάδα,
Του αρματωλού φωλιά,
Ακόμα την ηρωική σου σπέρνει ανατριχάδα
Του ψάλτη σου η λαλιά.

Τάνθια της πάντα η λεμονιά, και πάντα να σας έχη
Καρπούς η ελιά, νησιά,
Και πάντα η Αφροδίτη σας απάνω σας να βρέχη
Του Απρίλη τη δροσιά !

Πάντα, καθώς απ’ τον καιρό του θείου Ομήρου, ως τώρα
Που ανθίζει ο Σολωμός,
Καμάρι σας να τάχετε του τραγουδιού τα δώρα∙
Και η γνώμη σας, ρυθμός.

Σα να είστε Ηλύσια, σ’ εσάς αρχαία στοιχειά και νέα,
Μακάρια, δοξαστά,
Του Καποδίστρια η ψυχή κι ο ίσκιος του Οδυσσέα
Φιλιούνται ταιριαστά.

Άμποτε από το ταίριασμα κι από το φίλημά τους
Κάποιος να γεννηθή
Πλάστης, απάνω απ΄ τους γκρεμούς κι απάνω απ’ τους θανάτους,
Με λόγο ή με σπαθί !




Δεν υπάρχουν σχόλια: